Yanıyorum Fuat Abi!

''Birini merak ediyor olmak, aşkın ne kadar berrak bir tanımı, değil mi? '' diyordu bir filmde senarist. Ne haklı.

Ah Fuat abi ahh... Yanıyorum Fuat abi.. Yazdığım her şiir o. Neyi, nasıl yapacağımı bilemez oldum... Kuş yürekli birine döndüm. Değil kaybetmekten; onu kırmaktan, üzmekten korkar oldum.

Düşün ki Fuat abi, varlıkla yokluk arasındaki sonsuz belirsizliktesin. O yanmasın diye etrafına çektiğin tahtalar, senin ateşine odun oluyor. Sonra cayır cayır yanıyorsun. Alev alev kül oluyorsun. Sonuçsa koca bir hiç... Bütün varlığınla koca bir hiç olacaksın. Aslında sözün özü: yok olacaksın..


İşte bu Fuat abi. Ve buna aşk diyorlar. Aşk dediysem bakma lafın gelişi. Bu bildiğin insanın kendi sonunu hazırlaması. Anlayacağın bile bile lades.. Bir şarkıda da dediği gibi :

...
İnsan kaç kere tutar
Yandıkça ateşi
Git gide fark etmiyor
Yaranın üçü beşi...


Diyeceğim o ki Fuat abi, benim sonum geldi. Sen yandın zamanında. Şimdi vakit, bizim yanma vaktimizdir. Napıcaksın Fuat abi?

''
....
Sen, yanmazsan,
Ben, yanmazsam,
Biz, yanmazsak,
Nasıl çıkar karanlıklar aydınlığa? ... ''